klasa C1 – klej normalnie wiążący

klasa C2  – klej o podwyższonych parametrach wiązania

Norma oznacza siłę klejenia:

Norma oznacza siłę klejenia określoną przyczepnością w różnych warunkach pracy kleju. Symbol C1 oznacza, że siła klejenia wynosi co najmniej 0,5 N/mm2, natomiast symbol C2 oznacza, że siła klejenia wynosi co najmniej 1 N/mm2.

Norma oznacza odkształcalność kleju: S

Kleje elastyczne są odporne na odkształcenia podłoża do określonej wartości. Symbol S1 oznacza, że klej cementowy posiada zwiększoną odporność na odkształcenia poprzeczne – od 2,5 mm do 5 mm.

F – Szybkowiążący 

Zaprawa klejąca szybkowiążąca pozwoli na szybkie wykonanie prac glazurniczych, gdy praca odbywa się pod presją czasu.

T – Brak spływu 

Oznacza, że spływ płytki po nałożeniu jej na powierzchnię kleju jest mniejszy niż 0,5 mm. Jest to szczególnie istotne w przypadku klejenia płytek na ścianie.

E – Wydłużony czas otwarty 

Wydłużony czas otwarty zapewnia możliwość odpowiedniego ułożenia płytek (ewentualnej korekty) na dużej powierzchni.

klasa C2 E – klej cementowy o podwyższonej przyczepności i wydłużonym czasie otwartym

klasa C2 F – klej cementowy szybkowiążący o podwyższonej przyczepności

klasa C2 TE – klej cementowy o podwyższonej przyczepności, zmniejszonym spływie i wydłużonym czasie otwartym

klasa C2 FT – klej cementowy szybkowiążący o podwyższonej przyczepności i zmniejszonym spływie

klasa C2 TE S1 – odkształcalny klej cementowy o podwyższonej przyczepności, zmniejszonym spływie i wydłużonym czasie otwartym

Powierzchnię najlepiej wyrównać zaprawą wyrównująca a następnie na niej położyć płytki.

Tynki gipsowe są podłożem bardzo trudnym i wymagają starannego i dokładnego przygotowania. Bez odpowiednich zabiegów niemożliwe jest trwałe  związanie płytki z podłożem przy pomocy zapraw klejących na bazie cementu. Warstwa tynku gipsowego powinna wynosić min. 10 mm. Tynku nie należy wygładzać, lecz po naciągnięciu go na ściany pozostawić nierówności, pamiętając o zachowaniu pionu. Po całkowitym wyschnięciu tynku.

Powierzchnię należy zagruntować odpowiednim preparatem.

Moczenie płytek przed ich układaniem to błąd. Oczywiście od tej reguły występują także wyjątki, jednak raczej nie moczy się płytek przed przyklejaniem ich na wcześniej przygotowanie powierzchnie. Wyjątkiem mogą być płytki o dużej chłonności jak np. płytki wypalane na glinie. Chłonność tego rodzaju płytek ceramicznych jest bardzo duża co za tym idzie mogą powstać problemy z ich przyczepnością do kleju.
Bardziej jednak jest wskazane zagruntowanie chłonnej powierzchni materiałów okładzinowych tego typu. Moczenie innego rodzaju płytek może skutkować między innymi odpadaniem od zaprawy warstwy klejącej.

Dobrym przykładem dlaczego nie moczymy płytek przed układaniem na zaprawie jest ‘technika’ układania płytek na tzw. plackach zaprawy cementowej. To właśnie w tej metodzie należało moczyć płytki przed klejeniem nawet kilka godzin. Chodziło o wytworzenie odpowiedniej przyczepności na styku zaprawa cementowa- płytka. Mocząc płytki na styku płytka- zaprawa powstaje bufor uniemożliwiający prawidłowe połączenie. Efektem moczenia będzie ich odpadanie. Wyjątkiem może być płytka opisana wyżej

Płyty gipsowo-włóknowe lub gipsowo-kartonowe. Mogą być mocowane na ruszcie lub klejone, ale wówczas należy zaprawą klejącą pokryć całą powierzchnię płyty. Ruszt warto zagęścić, tak aby strzałka ewentualnego ugięcia płyty była jak najmniejsza. Płyty w strefach mokrych warto zabezpieczyć przed zawilgoceniem płynną folią izolacyjną.

Płyty OSB powinny być sztywno zamocowane do podłoża. Ze względu na małą nasiąkliwość i gładką powierzchnię przyczepność kleju do płyt OSB jest bardzo ograniczona. Powierzchnię płyt należy jak najstaranniej zmatowić, a nawet ponacinać. Następnie trzeba pokryć ją preparatem zwiększającym przyczepność. Preparaty takie zawierają kruszywo, które po wyschnięciu gruntu nadaje powierzchni chropowatość. Klejenie płytek podłogowych można wtedy ułatwic, jeśli w pierwszej warstwie zaprawy klejącej zatopimy siatkę zbrojącą.

Tarasy narażone są na oddziaływanie czynników atmosferycznych. Powierzchnie posadzek w tym przypadku odpowiadają wymaganiom III klasy narażenia na zawilgocenie.

Przygotowanie podłoża

Nachylenie warstw tarasu, które optymalnie wynosi 2-2,5%, należy kształtować już na poziomie płyty stropowej. Uzyskuje się je poprzez wykonanie na niej warstwy spadkowej z szybko twardniejącej masy posadzkowej  ułożonej na warstwie kontaktowej. Ukształtowanie spadku na poziomie płyty nośnej umożliwi zachowanie stałej grubości we wszystkich pozostałych warstwach tarasu. W poziomie warstwy spadkowej, wzdłuż otwartych krawędzi tarasu, śrubami na plastikowych dyblach mocuje się pierwszą warstwę obróbki blacharskiej. W podłożu osadza się ją przy użyciu uszczelniacza poliuretanowego. Podłoże należy zagruntować preparatem gruntującym. Gruntowania nie wymagają jedynie podłoża z tworzyw sztucznych i metali.

Uszczelnienie jastrychu

Na zagruntowanej warstwie spadkowej przykleja się izolację przeciwwodną  która z uwagi na wysoki opór dyfuzyjny, pełni równocześnie funkcję paroizolacji. Wyprowadza się ją na zamocowaną obróbkę blacharską na krawędziach otwartych i na ściany obudowy tarasu na krawędziach zamkniętych, na wysokość 20–30 cm powyżej projektowanego, górnego poziomu nawierzchni tarasu.
Następnym krokiem jest wykonanie warstwy dociskowej z masy  o grubości min. 45 mm. Jastrych należy podzielić szczelinami dylatacyjnymi na pola o powierzchni 20-25 m2. Pola te powinny być prostokątami o stosunku boków od 1:1 do 1:2. Dylatacje wykonuje się też w miejscach uskoku tarasu, zmiany jego kształtu itp. W szczeliny dylatacyjne wciska się polipropylenowy sznur dylatacyjny, stanowiący oparcie dla izolacji
Teraz na powierzchnię jastrychu nakłada się izolację przeciwwodną z elastycznej powłoki izolacyjnej W linii przebiegu szczelin dylatacyjnych, w narożach na styku jastrychu ze ścianą budynku, w warstwę izolacji wkleja się taśmę uszczelniającą

Mocowanie płytek ceramicznych

Posadzkę na tarasie układa się z mrozoodpornych i koniecznie antypoślizgowych płytek ceramicznych, najczęściej gresowych. Tarasy to podłoża krytyczne, narażone na bardzo duże wahania temperatur. Dlatego również zaprawy klejące stosowane w tych systemach muszą spełniać wymagania fakultatywne. Zaleca się tu stosowanie elastycznej zaprawy HK150 która charakteryzuje się dużą siłą klejenia, rozlewną konsystencją i wydłużonym czasem otwartym. Nie bez znaczenia jest też sposób przyklejania płytek na tarasie czy balkonie. Płytki należy kleić ciągłą warstwą tak, aby przestrzeń pod płytką była wypełniona w 100%. Pod płytką nie mogą znajdować się wolne przestrzenie, w które mogłaby ewentualnie wnikać woda, która zimą zamarzając i zwiększając swoją objętość będzie powodowała odpadanie płytek od podłoża.

Spoinowanie

Do spoinowania płytek na tarasach służy elastyczna, wodoodporna spoina  Można wypełniać nią spoiny do szerokości 20 mm.

Dylatacje wykonuje się po to, żeby podkład mógł swobodnie pracować. Dodatkowo robi się to w celu nie przenoszenia na niego naprężenia. Jest to niebezpieczne, ponieważ może to byc początkiem odkształcenia innych konstrukcyjnych elementów budynku (m.in. ścian, schodów, słupów). Dylatacje potrzebne są również w progach pomiędzy pomieszczeniami. W tych miejscach często bowiem łączą się wylewki o różnych wysokościach, szczególnie jeśli posadzki układane są z różnych materiałów. Poza tym stropy w sąsiadujących ze sobą pomieszczeniach mogą być obciążone inaczej i inaczej pracować.
Liczba dylatacji, ich rozmieszczenie i wymiary zależą od różnych czynników. Generalnie można je podzielić na dwa typy - brzegowe i pośrednie:

- brzegowe (obwodowe) wykonuje się, mocując do ściany specjalne taśmy dylatacyjne zrobione na przykład z pianki polietylenowej lub pasków styropianu o grubości 1 cm;

 - pośrednie robi się przez nacięcie podkładu do 1/4-1/2 jego grubości. Szerokość dylatacji powinna wynosić od 4 do 12 mm. Takie miejscowe osłabienie przekroju w razie zaistnienia naprężeń wywoła kontrolowane przez nas pęknięcie płyty. Dylatacje pośrednie potrzebne są w dużych pomieszczeniach; powinno się je robić co 4 m.

Uwaga! Jeśli układamy nowy podkład na starym, w którym były już wykonane dylatacje, należy je "odtworzyć" w nowej warstwie.

Na stare płytki można przyklejać nowe, ale dużo bezpieczniejszym rozwiązaniem jest ich skucie. Oczywiście wiąże się ono z nieco większym bałaganem, hałasem i brudem, ale proszę pamiętać, że płytki to inwestycja na długie lata, a problemy związane ze skuwaniem starej okładziny potrwają zaledwie kilka dni, albo nawet godzin. Jeśli jednak za wszelką cenę stare płytki mają zostać, to podczas prac okładzinowych należy przestrzegać kilku zasad.

• Należy sprawdzić czy stare płytki dobrze trzymają się podłoża. W tym celu najprościej jest opukać okładzinę drewnianą końcówką młotka i wsłuchać się w odgłos. Jeśli jest on głuchy, tzn. że płytka trzyma się jedynie na fudze i konieczne jest jej usunięcie.
• Jeżeli takich płytek znajdzie się więcej to znak, że jest coś nie tak z połączeniem ich z wylewką. W związku z tym nie warto ryzykować pozostawiania ich, bo wkrótce mogą odpaść wraz z nową okładziną.
• Jeżeli jednak stare płytki trzymaj się bardzo mocno, należy porządnie odtłuścić stare płytki. Następnie zastosować preparat  gruntujący na bazie żywic akrylowych, zwiększający przyczepność, wzbogacony o drobne kruszywo, nadające powierzchni chropowatość.
• Pamiętajmy, że do przyklejania płytek na płytki należy użyć kleju o wysokiej elastyczności i zwiększonej przyczepności.

Przed przystąpieniem do pracy należy ocenic podłoże, tzn. sprawdzic wielkośc zabrudzenia, stopień wytrzymałości i równości. Następnie powinniśmy ocenic chłonność, czyli zdolność do absorpcji wody. Tę ostatnią próbę możemy przeprowadzić przez skropienie podłoża wodą i obserwację szybkości jej wchłaniania. Zdecydowana większość podłoży charakteryzuje się dużą chłonnością. Układanie płytek na takim podłożu może spowodować wchłonięcie wody zarobowej z zaprawy klejowej, co z kolei doprowadzi do pozostawienia zbyt małej ilości wody w kleju do prawidłowego przebiegu procesu jego wiązania. W efekcie znacznie obniżamy parametry wytrzymałościowe zaprawy i osłabiamy połączenie zaprawa-podłoże. W takim przypadku konieczne jest zastosowanie preparatów gruntujących, które zapobiegną wchłanianiu wody przez podłoże.

Inną sytuację mamy, gdy trzeba przyklejać płytki na podłożu o niskiej przyczepności i niskiej nasiąkliwości. A takimi są lastriko, płyta OSB, pozostałości klejów do parkietów lub płytek PVC, stare powłoki z farb podłogowych. Takie podłoża nie zapewniają odpowiedniej przyczepność klejom do płytek. Jeśli nie da się ich usunąć, wówczas trzeba sięgnąć po specjalistyczne grunty zwiększające przyczepność.